3d printen is een additief fabricageproces dat bijzonder geschikt is voor prototypes, afzonderlijke stukken en onderdelen met complexe geometrie. Hier wordt een door de computer gegenereerd 3D-model in afzonderlijke lagen verdeeld en vervolgens in lagen samengevoegd. Afhankelijk van het gebruikte drukproces kunnen 3D-kunststoffen, harsen of metalen worden bedrukt.

Het 3D-printen van kunststoffen is al goed onderzocht en er zijn talrijke leveranciers van 3D-printers in verschillende prijssegmenten. Naast de resulterende drukkwaliteit is de prijs ook bepalend voor de betrouwbaarheid en gebruiksvriendelijkheid. De bijbehorende software is ook vaak gemakkelijk toepasbaar, aangezien fabrikanten zich niet alleen richten op industriële klanten, maar ook op amateur3D-printers. Daarom is 3D-printen geschikt voor kmo’s. Opmerking: De kans dat een van uw werknemers een 3D-printer particulier heeft, is tegenwoordig relatief groot.

Hoewel 3D-printen van metaal (en andere speciale materialen) reeds in de industrie worden gebruikt, is het nog steeds een actief onderwerp van onderzoek en is het gebruik ervan niet onbeduidend. Dit vereist een grondig inzicht in de materiaalwetenschap en het drukproces om enerzijds geschikt materiaal te selecteren en anderzijds het af te drukken of te hanteren in overeenstemming met de beroepspraktijk. De huidige relatief hoge complexiteit en aankoopkosten maken het gebruik van 3D-metaalprinten in kleine en middelgrote ondernemingen slechts in beperkte mate.

Ten eerste wordt een driedimensionaal model dat op de computer wordt gegenereerd, omgezet in een geschikt formaat, meestal het STL-formaat, of verdrievoudigd. De omzetting benadert aldus het oppervlak van het model door driehoeken. Het model wordt vervolgens in afzonderlijke lagen verdeeld door de zogenaamde “slicer” -software, die vervolgens wordt omgezet in een machineleesbare code. De aldus gecreëerde code stelt de 3D-printer in staat de afzonderlijke lagen die achtereenvolgens worden geproduceerd, te produceren.

De wijze waarop de respectieve lagen worden geproduceerd, hangt af van de gebruikte 3D-printmethode. Twee typische methoden zijn FDM (Fused depostion Modeling), waarbij de gloeidraad (het te bedrukken materiaal) wordt gesmolten en geëxtrudeerd en stereolithografie (SLA) wordt gehard door uv-straling of door middel van lasers of elektronenbundels. Afhankelijk van het eindgebruik moeten 3D-drukonderdelen opnieuw worden behandeld (oppervlaktekwaliteit, nauwkeurigheid, zelfassemblage van materiaal).

Gebruik onze technologieradar om de belangrijkste technologieën die van belang zijn voor kleine en middelgrote ondernemingen te blijven bekijken!